Hans Wessels wint WWW75
Hans Wessels heeft de Wasco Wild West 75 mile race gewonnen. Deze race wordt gereden in de buurt van The Dalles, Oregon, USA. Hans Wessels doet verslag in het uitgebreide bericht.
De Wasco Wild West 75 mile race vind ik een prachtige weg race, vergelijkbaar met de wegraces die gereden zijn bij de wereldkampioenschappen in Frankrijk en Denemarken. Startend vanaf de Petersburg school loopt het circuit licht golvend via de 15 Mile Road langs een beekje door Fairbanks naar de Kelly Cutoff Road. Daar is er werk aan de winkel. Een serieuze klim een bloedsnelle afdaling en dan weer een stevige klim waarna een lange afdaling volgt terug naar de Petersburg School. Een rondje is ongeveer 30 km zodat 4 rondjes 120 km is ofwel 75 Mile.
Drie jaar geleden heb ik deze race ook samen met Ellen van Vugt gereden en daarbij de nodige foto's verzameld. Voor die race heb ik gezegd dat ik het idee had dat die 120 km wel in drie uur gereden moet kunnen worden. Zelfs met een ongestroomlijnde fiets is 40 km/h gemiddeld wel haalbaar. Maar zoiets is makkelijker gezegd dan gedaan. De twee heuvels gooien roet in het eten. In 2005 had ik 3 uur en 38 minuten nodig om te winnen.
Maar toch blijft het kriebelen. Beter getraind dan in 2005 en m'n RazzFazz die ik na 3 jaar ook door en door ken de uitdaging weer aan gegaan. Mede omdat Rob English in 2007 aanzienlijk sneller was dan ik en op het drie uur schema zat toen zijn fiets in de 2e ronde kapot ging.
Ook mijn fiets gaat kapot maar gelukkig voor de race. Gelukkig heb ik ruim de tijd om de problemen te verhelpen en kan ik gebruik maken van de werkplaats van Terra Cycle. Bij Terra Cycle maken ze o.a. heel mooie kettingwieltjes waarvan ik er prompt een mee krijg voor installatie in mijn Quest. Het wieltje zal stiller en soepeler lopen dan de standaard wieltjes in de Quest en veel langer mee gaan. (Ik zal tzt laten horen hoe het kettingwieltje bevalt.) Ook wordt er prompt een nieuw drinkzak systeem op mijn RazzFazz geinstalleerd en er wordt gekeken of het plastic kettingwiel van mijn RazzFazz vervangen kan worden door een super kettingwiel van Terra Cycle. Helaas zijn alle kettingwielen te klein en bij installatie van het grootst aanwezige wiel is er onvoldoende speling voor de ketting bij het zitje.
De race dag zelf brengt mooi weer. Niet te warme, eerder wat aan de frisse kant en weinig wind. Inschrijven en keuren van de fiets is snel gedaan. Plakspullen, pompje worden bij de nieuwe drinkzak in gedaan even als 2 liter energie drank.
Bij de start ga ik meteen vol gas er vandoor, er moet immers een tijd van onder de 3 uur gereden worden. Rob English sluit bij me aan en zo rijden we de eerste kilometers. Bij een wat groter heuveltje demareert Rob. Ik kan niet aansluiten en een blik op de SRM leert dat het ook niet erg verstandig is om dat te proberen ik zou mezelf alleen maar over de kop rijden. Het is wel iets waar ik bang voor was: de veel kleinere Rob English zou een veel betere klimmer kunnen zijn.
Het gat groeit tot zo'n 400 m waarna het behoorlijk stabiel blijft, er zijn ook geen grote heuvels in dit stuk traject waarop Rob zijn voordeel zou kunnen doen. Dan komen we bij Kelly Cutoff. Hier gaat het serieus omhoog. Nu zullen we zien hoe de verhoudingen liggen. Tot mijn grote opluchting haal ik Rob al heel snel in op de helling. Helaas kan hij wel bij me aanpikken. Op het stuk naar beneden loop ik wat op hem uit maar bij de 2e klim sluit hij weer snel aan.
Bij de lange afdaling kan ik op de snelste stukken wat op Rob uitlopen dankzij een wat groter verzet maar Rob sluit weer snel aan als het wat minder snel naar beneden gaat. Bij de aansluiting op de voorrangs weg rem ik wat af voor de zekerheid. Rob laat zijn fiets gewoon lopen en zo rijdt hij op het laatste stuk van de afdaling voorop. Ik heb het lekker makkelijk in zijn slipstream en gebruik dit om te drinken. Bij de aflsag naar de school laat Rob mij weer voorbijgaan en zo starten we de 2e ronde.
Een blik op de tijd leert dat we mooi onder het drie uur schema. Als we een beetje door fietsen moet het haalbaar zijn. Aan de top van een heuveltje wenk ik Rob om aan te geven dat het nu zijn beurt is om wat kopwerk te doen. In Rob slipstream heb ik het lekker makkelijk maar ook het idee dat het wat minder snel gaat dan toen ik voorop reed. Maar met dit circuit is het moeilijk te zeggen. Snelheid is niet alles, de weg is nergens vlak, het gaat altijd wel iets omhoog of naar beneden. Rob geeft veel te vroeg af naar mijn zin. Niet klagen maar doorrijden. De klimmen weer op en de snelle afdaling. Bij de voorrangsweg rijdt Rob weer voorop.
Aan het begin van de 3e ronde rij ik even naast Rob ik zeg hem dat we krap zitten op het drie uurschema en dat we het zo net niet gaan halen. Het eerste stuk van de 3e ronde rij ik voorop. Ik vraag me af of Rob een taktisch spelletje speelt. Met het idee dat hij niet zal wegrijden op de klim besluit ik gewoon de 3e ronde te gaan trekken en Rob zo eventueel in de 4e ronde te dwingen om het kopwerk te doen.
Bij het begin van de lange klim blijken alle zorgen om niets. Rob wenst me veel succes en laat me dan gaan. Dat geeft een mens weer moed. Ik ga volle kracht omhoog, ondanks dat de spieren rond mijn knie op het punt staan te verkrampen. Dat gebeurde drie jaar gelenden ook. Dat doet zeer maar je kunt wel gewoon doortrappen. Bij een klim kun je de meeste winst behalen dus het gaat volle kracht vooruit. Ook de afdaling gaat op maximale snelheid en ik weet inmiddels ook de mooie lijn voor de aansluiting op de voorrangs weg. Het laatste stuk van de afdaling gebruik ik weer om te drinken.
Bij de start van de 4e ronde zie ik dat de 3 uur wel heel erg krap wordt. De km's beginnen te tellen. De benen beginnen pijn te doen en het wordt moeilijk om in de D3 hartslagzone te blijven rijden. De voor de laatste keer de klimmen. Auw! Auw! Auw! De benen doen zeer, het trap tempo zakt naar 70 RPM, de snelheid is er uit. Ook het gangmaken voor de 2e klim lukt niet meer 60 km/h waar in het begin 75 km/h werd gereden. Op de top en naar benenden. Ik ben helemaal op. Maar dan 250 W zit er niet meer in en de tijd loopt door... Bij de afslag naar de school is het duidelijk. Ik ga het niet redden. Wel een eerste plek, maar het doel, de drie uur, net niet gehaald.
Uitrijden en dan terug naar de start. Organisator Clay laat zien wat ik al weet. 3:00:56, 57 seconden te langzaam. Baal! Ik laat me van de fiets op het warme asfalt zakken. Heerlijk! Een beetje water drinken en bijkomen. Ik ben echt helemaal op. Rob English komt op grote achterstand als nummer 2 binnen. Hij heeft sommige stukken omhoog gelopen.
Na de race is het een gezellig samenzijn. Eten, sallade, fruit, vegetarische hambergers, drinken, vruchtensappen maar ook bier van de sponsor en heerlijk in het zonnetje zitten. Ik ben nog steeds misselijk en heb weinig trek er gaat een banaan naar binnen en water. Ik heb weinig trek in de rest van het eten. Dankzij de sponsor zijn er veel prijzen uit te reiken. Voor mij is er $1000, een mooie plakaat voor aan de muur en een echte cowboy hoed. Ik doneer $500 aan een prijzenpot voor de eerste rijder de de race binnen drie uur rijdt.
De grote vraag is natuurlijk of de WWW 75 binnen drie uur te rijden is. Ik ben er nu zeker van. Als Rob English een beetje beter was geweest had hij in de 2e en 3e ronde goed kopwerk kunnen doen en dan is die 57 seconden snel ingelopen. Een andere mogelijkheid is heel simpel de RazzFazz staartpunt mee naar de USA te nemen. Met deze punt wordt mijn fiets een heel stuk sneller en is de 57 seconden ook zo binnen, alleen al door de hogere snelheden op de afdaling. Maar het gebruik van een staartpunt is wat mij betreft vals spelen. De 3 uur moet haalbaar zijn zonder staartpunt. Volgend jaar beter misschien?
Foto: Pat Franz
Zie ook:
Drie jaar geleden heb ik deze race ook samen met Ellen van Vugt gereden en daarbij de nodige foto's verzameld. Voor die race heb ik gezegd dat ik het idee had dat die 120 km wel in drie uur gereden moet kunnen worden. Zelfs met een ongestroomlijnde fiets is 40 km/h gemiddeld wel haalbaar. Maar zoiets is makkelijker gezegd dan gedaan. De twee heuvels gooien roet in het eten. In 2005 had ik 3 uur en 38 minuten nodig om te winnen.
Maar toch blijft het kriebelen. Beter getraind dan in 2005 en m'n RazzFazz die ik na 3 jaar ook door en door ken de uitdaging weer aan gegaan. Mede omdat Rob English in 2007 aanzienlijk sneller was dan ik en op het drie uur schema zat toen zijn fiets in de 2e ronde kapot ging.
Ook mijn fiets gaat kapot maar gelukkig voor de race. Gelukkig heb ik ruim de tijd om de problemen te verhelpen en kan ik gebruik maken van de werkplaats van Terra Cycle. Bij Terra Cycle maken ze o.a. heel mooie kettingwieltjes waarvan ik er prompt een mee krijg voor installatie in mijn Quest. Het wieltje zal stiller en soepeler lopen dan de standaard wieltjes in de Quest en veel langer mee gaan. (Ik zal tzt laten horen hoe het kettingwieltje bevalt.) Ook wordt er prompt een nieuw drinkzak systeem op mijn RazzFazz geinstalleerd en er wordt gekeken of het plastic kettingwiel van mijn RazzFazz vervangen kan worden door een super kettingwiel van Terra Cycle. Helaas zijn alle kettingwielen te klein en bij installatie van het grootst aanwezige wiel is er onvoldoende speling voor de ketting bij het zitje.
De race dag zelf brengt mooi weer. Niet te warme, eerder wat aan de frisse kant en weinig wind. Inschrijven en keuren van de fiets is snel gedaan. Plakspullen, pompje worden bij de nieuwe drinkzak in gedaan even als 2 liter energie drank.
Bij de start ga ik meteen vol gas er vandoor, er moet immers een tijd van onder de 3 uur gereden worden. Rob English sluit bij me aan en zo rijden we de eerste kilometers. Bij een wat groter heuveltje demareert Rob. Ik kan niet aansluiten en een blik op de SRM leert dat het ook niet erg verstandig is om dat te proberen ik zou mezelf alleen maar over de kop rijden. Het is wel iets waar ik bang voor was: de veel kleinere Rob English zou een veel betere klimmer kunnen zijn.
Het gat groeit tot zo'n 400 m waarna het behoorlijk stabiel blijft, er zijn ook geen grote heuvels in dit stuk traject waarop Rob zijn voordeel zou kunnen doen. Dan komen we bij Kelly Cutoff. Hier gaat het serieus omhoog. Nu zullen we zien hoe de verhoudingen liggen. Tot mijn grote opluchting haal ik Rob al heel snel in op de helling. Helaas kan hij wel bij me aanpikken. Op het stuk naar beneden loop ik wat op hem uit maar bij de 2e klim sluit hij weer snel aan.
Bij de lange afdaling kan ik op de snelste stukken wat op Rob uitlopen dankzij een wat groter verzet maar Rob sluit weer snel aan als het wat minder snel naar beneden gaat. Bij de aansluiting op de voorrangs weg rem ik wat af voor de zekerheid. Rob laat zijn fiets gewoon lopen en zo rijdt hij op het laatste stuk van de afdaling voorop. Ik heb het lekker makkelijk in zijn slipstream en gebruik dit om te drinken. Bij de aflsag naar de school laat Rob mij weer voorbijgaan en zo starten we de 2e ronde.
Een blik op de tijd leert dat we mooi onder het drie uur schema. Als we een beetje door fietsen moet het haalbaar zijn. Aan de top van een heuveltje wenk ik Rob om aan te geven dat het nu zijn beurt is om wat kopwerk te doen. In Rob slipstream heb ik het lekker makkelijk maar ook het idee dat het wat minder snel gaat dan toen ik voorop reed. Maar met dit circuit is het moeilijk te zeggen. Snelheid is niet alles, de weg is nergens vlak, het gaat altijd wel iets omhoog of naar beneden. Rob geeft veel te vroeg af naar mijn zin. Niet klagen maar doorrijden. De klimmen weer op en de snelle afdaling. Bij de voorrangsweg rijdt Rob weer voorop.
Aan het begin van de 3e ronde rij ik even naast Rob ik zeg hem dat we krap zitten op het drie uurschema en dat we het zo net niet gaan halen. Het eerste stuk van de 3e ronde rij ik voorop. Ik vraag me af of Rob een taktisch spelletje speelt. Met het idee dat hij niet zal wegrijden op de klim besluit ik gewoon de 3e ronde te gaan trekken en Rob zo eventueel in de 4e ronde te dwingen om het kopwerk te doen.
Bij het begin van de lange klim blijken alle zorgen om niets. Rob wenst me veel succes en laat me dan gaan. Dat geeft een mens weer moed. Ik ga volle kracht omhoog, ondanks dat de spieren rond mijn knie op het punt staan te verkrampen. Dat gebeurde drie jaar gelenden ook. Dat doet zeer maar je kunt wel gewoon doortrappen. Bij een klim kun je de meeste winst behalen dus het gaat volle kracht vooruit. Ook de afdaling gaat op maximale snelheid en ik weet inmiddels ook de mooie lijn voor de aansluiting op de voorrangs weg. Het laatste stuk van de afdaling gebruik ik weer om te drinken.
Bij de start van de 4e ronde zie ik dat de 3 uur wel heel erg krap wordt. De km's beginnen te tellen. De benen beginnen pijn te doen en het wordt moeilijk om in de D3 hartslagzone te blijven rijden. De voor de laatste keer de klimmen. Auw! Auw! Auw! De benen doen zeer, het trap tempo zakt naar 70 RPM, de snelheid is er uit. Ook het gangmaken voor de 2e klim lukt niet meer 60 km/h waar in het begin 75 km/h werd gereden. Op de top en naar benenden. Ik ben helemaal op. Maar dan 250 W zit er niet meer in en de tijd loopt door... Bij de afslag naar de school is het duidelijk. Ik ga het niet redden. Wel een eerste plek, maar het doel, de drie uur, net niet gehaald.
Uitrijden en dan terug naar de start. Organisator Clay laat zien wat ik al weet. 3:00:56, 57 seconden te langzaam. Baal! Ik laat me van de fiets op het warme asfalt zakken. Heerlijk! Een beetje water drinken en bijkomen. Ik ben echt helemaal op. Rob English komt op grote achterstand als nummer 2 binnen. Hij heeft sommige stukken omhoog gelopen.
Na de race is het een gezellig samenzijn. Eten, sallade, fruit, vegetarische hambergers, drinken, vruchtensappen maar ook bier van de sponsor en heerlijk in het zonnetje zitten. Ik ben nog steeds misselijk en heb weinig trek er gaat een banaan naar binnen en water. Ik heb weinig trek in de rest van het eten. Dankzij de sponsor zijn er veel prijzen uit te reiken. Voor mij is er $1000, een mooie plakaat voor aan de muur en een echte cowboy hoed. Ik doneer $500 aan een prijzenpot voor de eerste rijder de de race binnen drie uur rijdt.
De grote vraag is natuurlijk of de WWW 75 binnen drie uur te rijden is. Ik ben er nu zeker van. Als Rob English een beetje beter was geweest had hij in de 2e en 3e ronde goed kopwerk kunnen doen en dan is die 57 seconden snel ingelopen. Een andere mogelijkheid is heel simpel de RazzFazz staartpunt mee naar de USA te nemen. Met deze punt wordt mijn fiets een heel stuk sneller en is de 57 seconden ook zo binnen, alleen al door de hogere snelheden op de afdaling. Maar het gebruik van een staartpunt is wat mij betreft vals spelen. De 3 uur moet haalbaar zijn zonder staartpunt. Volgend jaar beter misschien?
Foto: Pat Franz
Zie ook:
Reacties
Er zijn nog geen reacties op dit bericht.
Als je een reactie op dit bericht wilt plaatsen, moet je eerst inloggen of registreren.
